In het noordenwesten van Curaçao ligt het Christoffelpark, een natuurgebied van zo’n 18 vierkante kilometer groot. In dit park torent 1 berg boven de rest uit: de Christoffelberg van 375 meter. Om deze berg te beklimmen, heeft het park 1 belangrijke regel. Na 11.00 uur mag niemand meer aan deze klim beginnen. Het advies luidt zelfs om zo vroeg mogelijk te komen, vanwege de enorme hitte.
Foto rechts: Poserend bij het bord op de parkeerplaats met op de achtergrond de Christoffelberg.
Dat advies volgen wij op, dus komen we om 08.30 uur ’s ochtends bij landhuis Savonet om kaartjes te kopen. Vanuit dit landhuis vertrekken 8 wandelroutes en 3 autoroutes. Wij kiezen ervoor om eerst naar de voet van de Christoffelberg te rijden en daar de auto te parkeren. Hiermee besparen we zeker een halfuur lopen en vandaag hebben we onze kracht hard nodig.
Een tocht van 60 minuten?
Op de parkeerplaats staat een bord dat de route nog 60 minuten duurt. “Is dit alleen naar boven of ook weer terug”, grappen we, maar denken het eerste. Daarna begint de tocht. Het begint rustig, maar na 500 meter komen we al grote rotsen tegen. “Lopen we wel goed? Ja, het pad gaat daar toch echt verder.” Daarna is het pad gelukkig weer vlakker, met wel regelmatig stukken rots die uit de grond steken. Ook begint de temperatuur al snel een rol te spelen. We rusten dan ook regelmatig en genieten daarbij van het mooie uitzicht en van de diverse dieren die zich laten zien.
Christoffelberg: hoogste punt van Curaçao
Om de top te bereiken, moeten we het laatste gedeelte echt klauteren. Niet eenvoudig, maar wel erg leuk en uitdagend. En zo bereiken we na anderhalf uur de top, waar ons een prachtig uitzicht op het hoogste punt van het eiland wacht. Helaas is het verre van rustig: het lijkt alsof meer Nederlanders deze vrijdagochtend hebben uitgekozen om de Christoffelberg te beklimmen.
Maar eigenlijk zijn we nu pas halverwege, we moeten weer terug naar beneden. En klimmen kan ik wel, maar dalen vind ik toch een stuk lastiger. Dus na een halfuur rusten, besluiten we om de terugreis te beginnen. Op mijn kont en met handen en voeten probeer ik zonder al te veel kleerscheuren naar beneden te gaan. Dat blijkt voor mijn broek geen goede tactiek, want al snel hoor ik deze scheuren. Maar goed, liever mijn broek kapot dan iets ergers.
Valpartij
Met name met de uitstekende stenen heb ik moeite tijdens het dalen. Ik zoek steeds steun, maar dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan: regelmatig staan er cactussen andere stekelige planten langs het pad. Uiteindelijk gaat het toch een keer fout, omdat mijn voet tussen 2 rotsen klemt en ik mezelf niet meer kan opvangen.
Gehavend aan mijn knieën en onderarm loop ik verder naar beneden, terwijl ik inmiddels ook ondersteuning krijg van mijn vriendin Florieke. Door te warmte en de vermoeidheid begin ik steeds meer te strompelen. Bij een van onze rustpauzes komt een stel met een jongetje van 8 voorbij, die ook naar beneden lopen. Het valt me vooral op hoe soepel hij tussen de stukken steen door loopt.
Weer terug beneden
Uiteindelijk komen we weer terug beneden bij de auto aan, zo’n 2,5 uur nadat we aan de afdaling waren begonnen. Wat goed dat we die zo dicht bij de beklimming hebben. Als ik aan mijn welverdiende Amstel Bright zit, overheersen naast de stijfheid in mijn knie nog twee andere gevoelens. Als eerst voel ik me schuldig, aangezien ik al snel had moeten weten dat deze beklimming misschien wel iets te lastig voor mij zou zijn.
Maar het voornaamste gevoel is dat van trots: ik heb die Christoffelberg toch maar mooi bedwongen. En 1 ding is zeker: deze wandeling zal me nog lang blijven heugen.