De sportgebeurtenis van 2016

Olympisch kampioene Anna van der Breggen tijdens het volkslied.

Niet de winst van Wout Poels in Luik-Bastenaken-Luik, de eerste Nederlandse Grand Prix-winst in de Formule 1 van Max Verstappen of de val van Steven Kruijswijk in de Giro d’Italia, maar het laatste kwartier van de Olympische wielerwegwedstrijd bij de vrouwen is voor mij de sportgebeurtenis van dit jaar.

Foto rechts: Olympisch kampioene Anna van der Breggen tijdens het volkslied.

Sport is emotie. Winst en verlies liggen vaak dicht bij elkaar. Zo verloor PSV van latere finalist Atlético Madrid in de achtste finales van de Champions League na penalties, toen Luciano Narsingh de achtste strafschop miste. De overige 7 hadden de Eindhovenaren wel gescoord. Twee maanden later was wielrenner Kruijswijk leider in de Giro d’Italia, toen hij drie dagen voor het einde een stuurfout maakte en tegen een sneeuwwand viel. Uiteindelijk werd hij 4e. En wie kans zich nog herinneren dat wielrenner Poels in 2012 na een valpartij in de Tour de France zijn nier en milt scheurde. Vier jaar later wint hij de klassieker Luik-Bastenaken-Luik en is hij de belangrijkste helper van Tour de France-winnaar Chris Froome.

Bizar laatste kwartier Olympische wielerwegwedstrijd

Hoe knap hun prestaties ook zijn: het laatste kwartier van de Olympische wegwedstrijd bij de vrouwen hoort voor mij bij een van de meest bizarre ooit. Zo’n 13 kilometer sprong Annemiek van Vleuten weg bij haar mede-vluchtster, de Amerikaanse Mara Abbott. In de afdaling liep ze uit en ze leek het Olympisch goud binnen handbereik te hebben. Maar zo’n 10 kilometer voor het eind ging ze over de kop en kwam ze enorm ongelukkig terecht, tegen de stoeprand. Enorm pijnlijk om te zien en op dat moment maakte de uitslag van de race eigenlijk niet meer uit. De voornaamste vraag was: Hoe gaat het met haar?

Een kleine minuut achter de twee koplopers zat Anna van der Breggen met de Zweedse Emma Johansson en de Italiaanse Elisa Longo-Borghini. Ze zagen dus ook hoe Van Vleuten erbij lag. Hoe moeilijk moet dat zijn geweest? Haar te zien liggen, in die positie, zonder te weten hoe ze eraan toe is. Want dat is topsport, Van der Breggen had geen tijd om te stoppen. Ze moest doorrijden.

Onder aan de berg, met nog minder dan 10 kilometer te gaan, kwamen ze langzaam maar zeker steeds dichter bij Abbott. In het begin leek Van der Breggen niet mee te kunnen/willen fietsen, maar na afloop vertelde ze dat ze echt even de knop om had moeten zetten.

Sprinten naar Olympisch goud

Pas op 500 meter voor de finish kwamen ze bij Abbott. Van der Breggen zette aan, verraste daarmee de betere sprinter Johansson en sprintte naar Olympisch goud. Op datzelfde moment werd duidelijk dat Van Vleuten bij bewustzijn was en onder begeleiding van een dokter met een ambulance naar een ziekenhuis werd gebracht.  Voor de camera van de NOS keeg Van der Breggen dit van chef de mission Maurits Hendriks te horen. Want dat nieuws was uiteraard belangrijker dan een interview en zelfs haar eigen winst. Daarna deed ze nuchter haar verhaal: “Ik sta hier met een dubbel gevoel. Ik zag Annemiek liggen en dat zag er niet goed uit. Verschrikkelijk, dan schrik je je rot.”

Dat laatste kwartier vergeet ik nooit meer: de bijna zekere winst van Van Vleuten, haar val en de onzekerheid over haar lot, de achtervolging van Van der Breggen, haar winst in extremis en het – naar omstandigheden – goede nieuws over Van Vleuten. Dat maakt die gouden Olympische medaille tot een van de meest bijzondere ooit.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.