Brazilië in de herfst

Afgelopen vrijdagavond heb ik samen met (een deel van) de familie een erg mooie avond beleefd dankzij een leuke, maar wel eenzijdige wedstrijd tussen Nederland en Hongarije. Dit jaarlijkse familietripje groeit langzaam maar zeker uit tot een traditie: na de 11-0 tegen San Marino in 2011, volgde vorig jaar de 2-0 tegen Turkije en afgelopen vrijdag dus de 8-1 tegen Hongarije. Succes gegarandeerd, dus.

In tegenstelling tot de vorige interlands speelde het weer afgelopen vrijdag helaas niet mee, maar dat mocht de pret in de Amsterdam ArenA niet drukken. Met een dicht dak bereidde de organisatie – de KNVB – de Nederlandse voetbalfans alvast voor op de Braziliaanse sferen van de zomer van 2014. Dus was er een sambaband met enkele Braziliaanse danseressen en kwam er tijdens de wedstrijd ieder kwartier uit de stadionboxen sambamuziek.

Het vreemdste echter was de verschijning van Dutchy, de mascotte van de KNVB. Voorafgaand aan de wedstrijd hadden we als toeschouwers een kartonnen vel gekregen, dat we als een soort harmonica konden opvouwen om het vervolgens als slagwerk te gebruiken. Bij diverse corners en vrije trappen van ‘onze’ jongens kwam Dutchy al slaande hiermee in beeld en klapte het hele stadion braaf met hem mee.

Het is niet duidelijk te zien, maar Dutchy moedigt ons aan om mee te klappen.
Het is niet duidelijk te zien, maar Dutchy moedigt ons aan om mee te klappen.

Eigenlijk waren deze sfeerelementen helemaal niet nodig. Zoals bijna iedere keer de afgelopen jaren was ook deze wedstrijd van Oranje een mooi voetbalfeest en hierbij hielpen uiteraard ook de 8 Nederlandse doelpunten: netjes 4 per helft. Spelers als Robin van Persie, Arjen Robben, Jermain Lens en Kevin Strootman lieten maar weer eens zien wat ze met een bal kunnen als ze veel ruimte krijgen. Want Hongarije leek zich bij voorbaat al te hebben neergelegd bij een (grote) verliespartij.

En dat resulteerde in enkele heel mooie goals, met name van Van Persie die zich op de topscorerslijst aller tijden van het Nederlands elftal voorbij de voormalig nummer 1 Patrick Kluivert kopte en schoot.

Het is nu vooral aftellen naar 6 december als de loting van het WK in het Braziliaanse Costa de Sauipe plaatsvindt. Pas volgend jaar zomer in Brazilië zullen we merken hoe goed het Nederlands team écht is. Maar hoe dan ook hebben we afgelopen vrijdag een mooie voetbalavond gehad.

Arena Nederland Hongarije

Hoogtestage in de Eifel

Afgelopen weekend was het weer zover. Na meer dan een jaar stond er weer een fietsweekend op het programma. Vorig jaar vonden deze nog plaats rond de Mont Ventoux en Valkenburg, dit jaar ging de reis naar de Eifel in de regio van het Duitse plaatsje Monschau.

Samen met zo’n dertig andere leden van de Bossche wielerclub Coureursclub Jeroen Bosch vertrok ik zaterdagochtend rond half 9 bij Café De Unie om tweeënhalf uur later aan te komen bij Hotel De Lange Man in Rohren. Vlak voordat we bij dat hotel kwamen, zakte de moed bij iedereen in de schoenen: de klim naar het hotel had enorm steile stukken tot wel 15%.

En die klim zouden we twee keer gaan doen: steeds aan het einde van een tocht van zo’n 85 kilometer. En gelukkig was deze ook de zwaarste. De beloning lag dan ook op de top van deze klim: onder het genot van een lekker koud biertje zagen we zaterdagmiddag hoe Marianne Vos haar beslissende demarrage plaatste, wegsprong bij haar medevluchters en naar de wereldtitel fietste. Na een tocht door de heuvels, en zeker die laatste klim, met diverse stijgingspercentages zagen haar prestaties er nóg knapper uit.

We besloten de dag met een goed diner en vele biertjes, waarna we de volgende dag om half 10 ’s ochtends wederom op onze fietsen sprongen. De wat stramme spieren trapten we al snel soepel, al merkte iedereen het effect van de activiteiten van een dag eerder. Het idee om halverwege te pauzeren met koffie en gebak kwam dan ook voor iedereen erg welkom.

Na voor de tweede keer de fameuze K26 – een klim naar het hotel toe – succesvol te beslechten, reden we ’s middags weer naar Nederland terug om via de radio op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen in Florence. In tegenstelling tot ons stralende fietsweekend had Toscane te kampen met een geweldige wolkbreuk. De spannende laatste twintig kilometers bekeken we in het Bossche café Carras, waar een heerlijke pastamaaltijd op ons wachtte. En uiteraard koud bier. Een mooie afsluiting van een mooi weekend.

Landkaartje en hoogteprofiel van mijn eerste fietsdag in de Eifel.
Landkaartje en hoogteprofiel van mijn eerste fietsdag in de Eifel.