Month: december 2013

Vorige week woensdagmiddag – 11 december 2013 tussen 14.00 uur en 15.00 uur – promoveerde mijn nichtje. Sindsdien gaat ze door het leven als doctor Eefje. De promotieplechtigheid vond plaats in de Aula van de Vrije Universiteit in Amsterdam. Twee dagen later hield ze haar feestje, in een restaurant in Utrecht.

Ik vond het erg bijzonder om bij de plechtigheid aanwezig te zijn. Voor degenen die dit nog nooit hebben meegemaakt, volgt hier een samenvatting:

Voorafgegaan aan een pedel en de promotiecommissie komt de promovendus de zaal binnen, waarin hij exact een uur de tijd heeft om zijn proefschrift te verdedigen. Als eerste met een presentatie van het promotieonderwerp in lekentaal, daarna door vragen van de commissieleden. Twee paranimfen staat de promovendus gedurende dit uur bij. Aan het eind van deze tijdspanne verschijnt de pedel om de zitting te beëindigen met de woorden “Hora est!” (Het is tijd!). Daarna trekt de gehele groep, commissie én promovendus, zich terug naar het zogeheten ‘zweetkamertje’ om te overleggen. Bij terugkomst laat de rector weten of de promotie geslaagd is.

Bij Eefje verliep alles enorm soepel, met name omdat ze haar presentatie ook écht in lekentaal hield. Knap voor zo’n moeilijk, zwaar onderwerp, ‘The end-of-life phase of high-grade glioma patients towards a dignified death’. Oftewel: ‘Een waardig levenseinde voor patiënten met een kwaadaardige hersentumor’. Met als extra informatie dat een glioom een hersentumor is. De rector gaf haar hierbij ook uitgebreid de complimenten. Daarnaast kreeg ze veel complimenten voor haar promotieschrift: niet alleen voor de inhoud, maar zeker zo vaak voor de kaft. Een creatie van haar vriend Thomas.

Het mooie van de hele plechtigheid vond ik dat het werd gehouden volgens een vast ceremonieel. Zo sprak Eefje na een vraag van een commissielid steeds de woorden ‘hooggeleerde opponent, bedankt voor uw vraag’ of ‘zeergeleerde opponent, bedankt voor uw vraag’. Daarnaast stelden de commissieleden pas hun vragen toen de rector magnificus hen hiervoor het woord gaf.

Alleen jammer dat niemand klapte/durfde te klappen, toen Eefje haar doctorstitel ontving. Gelukkig maakten we dat goed toen ze het café binnenstapte, waar we op haar succes een gezondheid een hapje en drankje pakten.

Eefje, nogmaals van harte gefeliciteerd met deze fantastische prestatie! Superknap gedaan, zeker met tussendoor een verhuizing en de geboortes van je lieve dochters Fenna en Liene! Geniet van je prestatie en uiteraard van je gezin en familie!

Daar ging woensdagavond de bijeenkomst van Social Media Club Den Bosch (SMC073) over: de etiquette op Twitter met als ondertitel ‘Hoe heurt het eigenlijk op Twitter?’

Aangezien ik regelmatig op Twitter zit – lezend of schrijvend – leek me dit onderwerp erg interessant. Iets voor achten verscheen ik dus in het Kruithuis in ’s-Hertogenbosch, waar deze bijeenkomst plaatsvond.

Hier had SMC073 verschillende mensen uitgenodigd, onder wie socialmediafanaat Paulus Veltman, trendwatcher en spreker over socialmedia Jan Willem Alphenaar en Xaviera Ringeling (beter bekend als @contentgirl). Voor mij alleen maar onbekenden, maar dat zal ongetwijfeld meer over mij zeggen dan over hen.

Roy Tomeij, kernlid van SMC073, zorgde voor de aftrap door te vertellen over zijn tien grootste Twitter-irritaties en -frustraties. Zo kwamen ‘lollig bedoelde nepaccounts’, ‘DM’s van bedrijfaccounts’, ‘tweeps die alleen maar zenden en nooit reageren’ onder meer aan bod. Daarna vertelde ook Maaike Gulden (van SMC Breda) over al haar irritaties en frustraties.

En eigenlijk bleef het daarbij: het delen van irritaties en frustraties. Waarbij met name Ringeling vond dat alles wel kon. Ook het publiek kon zich in haar mening vinden, maar langzaam draaiden beiden hun mening en liet Ringeling zich verleiden tot het vertellen van haar Twitter-frustraties.

Na de pauze zou een Lagerhuis-debat komen, waarbij iedereen op elkaar kon reageren. Helaas kwam dit onderdeel niet uit de verf. Het verhaal van de vijf uitgenodigde aanwezigen stond centraal en zij luisterden slechts af en toe naar de mening vanuit het publiek. Waarbij het steeds met name om irritaties en frustraties ging. Wat betreft de beloofde etiquette, had iemand uit de zaal een mooie opmerking: “Het aantal volgers geeft aan wat voor soort berichten je twittert. Hoe meer onzin, hoe minder mensen je volgen.”

De rondleiding door het Kruithuis, tijdens de pauze, was voor mij het hoogtepunt van de avond. Dit huis is gemaakt in de Tachtigjarige Oorlog en dat blijkt ook wel: dikke stenen muren en een houten dak om een eventuele ontploffing naar boven te leiden, zodat de stad beschermd bleef.

Onze gids – iemand van Stichting Stedelijk Overleg Kunstenaars (STOK) – vertelde dat alleen de Sint Jan uit historisch oogpunt belangrijker is voor ’s-Hertogenbosch. “Het is het enige nog bestaande kruithuis in Nederland uit de Tachtigjarige Oorlog”, vertelde hij. “De gemeente ’s-Hertogenbosch probeert al 18 jaar om hier een commercieel bedrijf in te krijgen. Komend jaar komt er weer een pitch om dit voor elkaar te krijgen.” Erg vindt hij deze lange zoektocht van de gemeente niet. “Voorlopig zitten wij hier nog steeds. De gemeente heeft liever ons erin dan dat dit Kruithuis leegstaat.”

Tot slot nog even terug over Twitter, dit medium heeft dezelfde etiquette als wat op andere plekken gebruikelijk is. Het gaat om met elkaar in contact te komen en informatie met elkaar te delen. En het liefst op een vriendelijke, nette manier. Zo gebruik ik dit medium vooral als nieuwsvoorziening en ik volg dan ook vooral journalisten.

Ik had woensdagavond echter nieuwe inzichten verwacht, maar die zijn achterwege gebleven. Net zoals de felle discussies. Helaas…

Na vele jaren van bowlen is de familie Van Dorsten een paar jaar geleden begonnen met een nieuw middagbesteding voor de traditionele Sinterklaasviering. Inmiddels hebben we een workshop tango en  rondleidingen bij Bavaria en bij Artis gehad. En afgelopen zaterdag voegden we daar een workshop djembé aan toe.

In het begin trommelde iedereen dat het een lieve lust was. Totdat instructeur Nico van Pinda-saus.nl ingreep en ons verschillende melodietjes leerde. Op de maat van bijvoorbeeld pin-da-saus en brood-je-ei-met-ui leerden we al snel een ritme. Ook het afmaken van een ritme met een bas – een of meerdere slag(en) midden op de djembé – ging iedereen goed af.

En wat bleek: als een ritme eenmaal onder de knie was, wilden de meesten vooral in een hoger tempo spelen. In het begin ging dat voor mij nog wel, maar vooral aan het eind was dat toch best wel lastig.

Het moeilijkste gedeelte vond ik het spelen in canon: Nico deelde ons in vier groepen in en liet ons verschillende ritmes spelen. Ik merkte dat ik regelmatig ‘mijn’ ritme kwijtraakte en dus naar mijn groepsgenoten moest kijken om het ritme terug te vinden. Ook de ritmes op elkaar laten aansluiten was verre van eenvoudig. Gelukkig was ik hier niet de enige in. “In het donker gaat het veel beter”, vertelde Nico na afloop. “Dat let je niet meer op elkaar, maar op de muziek.”

Al met al was het een geslaagde workshop. En we hebben laten horen dat zelfs de familie Van Dorsten muzikaal is!