Naast onze familieband delen mijn tante Joke en ik iets bijzonders. Wij zijn namelijk op dezelfde dag jarig. Sinds een paar jaar bezoeken we daarom een stad, waar we eten, drinken, een museum bezoeken of andere activiteiten ondernemen.
Reizen
Tochtje over de Dommel
Wat is een mooiere manier om de zomertijd af te sluiten dan met een boottocht over het water? Dus stapten we met zijn vieren afgelopen zaterdagmiddag in salonboot van Kring Vrienden van ’s-Hertogenbosch voor een boottocht over de Dommel.
Zodra we aan boord zaten, begon onze reisleider Harry hartstochtelijk te vertellen over de Bossche geschiedenis. Over de stichting van de stad dankzij de rivieren de Aa en de Dommel, haar onoverwinnelijkheid dankzij deze rivieren waardoor ze tijdens de Tachtigjarige Oorlog de bijnaam ‘De Moerasdraak’ kreeg, de uiteindelijke verovering tijdens die oorlog door Frederik Hendrik van Oranje in 1629 en de overstroming van het Bossche Broek in 1995.
Tijdens zijn interessante verhaal voeren we zuidwaarts, via Vught en Kasteel Maurick naar landgoed Halder. Hier komt de Essche stroom bij de Dommel en zorgt een bladvanger ervoor dat de rivier niet volledig vol ligt met bladeren. Na knap draai- en keerwerk gingen we weer terug naar ’s-Hertogenbosch.
“Het water heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van Den Bosch”, aldus de enthousiaste reisleider. “Het mooie is ook dat de meeste bouwwerken hier ook aan herinneren: Bastion Oranje gold vroeger als verdedigingswerk aan de stadsmuren. Inmiddels is de rol verdwenen, maar heeft het nog steeds een waterkerende functie. Dat hebben we in 1995 nog gemerkt, toen het volledige Bossche Broek werd overstroomd. Het regende zo veel dat de rivieren het regenwater niet meer konden verwerken. Daarom werd het Bossche Broek gebruikt om het te vele water te verwerken.”
Wij konden die laatste zaterdag van oktober echter genieten van het prachtige weer. Helaas ontbrak alleen een glas bier of wijn aan boord. Dus pakten we dat thuis maar, onder het genot van kaas en olijven terwijl we een kaartje legden.
Hoogtestage in de Eifel
Afgelopen weekend was het weer zover. Na meer dan een jaar stond er weer een fietsweekend op het programma. Vorig jaar vonden deze nog plaats rond de Mont Ventoux en Valkenburg, dit jaar ging de reis naar de Eifel in de regio van het Duitse plaatsje Monschau.
Samen met zo’n dertig andere leden van de Bossche wielerclub Coureursclub Jeroen Bosch vertrok ik zaterdagochtend rond half 9 bij Café De Unie om tweeënhalf uur later aan te komen bij Hotel De Lange Man in Rohren. Vlak voordat we bij dat hotel kwamen, zakte de moed bij iedereen in de schoenen: de klim naar het hotel had enorm steile stukken tot wel 15%.
En die klim zouden we twee keer gaan doen: steeds aan het einde van een tocht van zo’n 85 kilometer. En gelukkig was deze ook de zwaarste. De beloning lag dan ook op de top van deze klim: onder het genot van een lekker koud biertje zagen we zaterdagmiddag hoe Marianne Vos haar beslissende demarrage plaatste, wegsprong bij haar medevluchters en naar de wereldtitel fietste. Na een tocht door de heuvels, en zeker die laatste klim, met diverse stijgingspercentages zagen haar prestaties er nóg knapper uit.
We besloten de dag met een goed diner en vele biertjes, waarna we de volgende dag om half 10 ’s ochtends wederom op onze fietsen sprongen. De wat stramme spieren trapten we al snel soepel, al merkte iedereen het effect van de activiteiten van een dag eerder. Het idee om halverwege te pauzeren met koffie en gebak kwam dan ook voor iedereen erg welkom.
Na voor de tweede keer de fameuze K26 – een klim naar het hotel toe – succesvol te beslechten, reden we ’s middags weer naar Nederland terug om via de radio op de hoogte te blijven van de ontwikkelingen in Florence. In tegenstelling tot ons stralende fietsweekend had Toscane te kampen met een geweldige wolkbreuk. De spannende laatste twintig kilometers bekeken we in het Bossche café Carras, waar een heerlijke pastamaaltijd op ons wachtte. En uiteraard koud bier. Een mooie afsluiting van een mooi weekend.
Mooie schilderingen
Van mijn ouders heb ik een tic meegekregen. Hoewel ik niet gelovig ben, bezoek ik tijdens iedere vakantie minimaal één kerk. En dus ook deze zomer.
Wat me met name opvalt, en waarover ik me echt kan verwonderen, is dat de pracht en praal in kerken in zuidelijker gelegen landen toeneemt. En dan heb ik het niet over het geld dat eraan is uitgegeven. Nee, juist het wérk valt me op.
Zo staat in Florence, op steenworp afstand van Palazzo Vecchio, de kerk Orsanmichele die ook als graanbeurs en –opslagplaats heeft gediend. Per toeval konden we binnenkijken en met name het prachtig beschilderde plafond viel me op.
Maar op een andere plek in deze Italiaanse stad had ik graag de hele dag willen blijven. Gewoon om te kijken. Het Palazzo Medici-Riccardi heeft een klein kapelletje, waarvan de muren enorm mooi beschilderd zijn. In een zaal ernaast kun je hierover zelfs uitleg krijgen. Een verdieping hoger, in de Zaal Luca Giordano, in het volledige plafond beschilderd door de naamgever van deze zaal. Waarschijnlijk als een ode aan hem.
Bij dit soort schilderingen komen bij mij vragen op als: Hoe is dit gegaan? Heeft hier één schilder aan gewerkt of heeft hij hierbij hulp gekregen? En hoe lang heeft hij hierover gedaan? Op basis waarvan koos een opdrachtgever (kerk of particulier) de schilder? Een schets misschien? Of had hij totaal geen idee van het eindresultaat en ging het op basis van eerder schilderwerk? Hoe lang heeft de schilder erover gedaan? Een jaar, of misschien zelfs (veel) meer?
En dan te bedenken dat we nog niet eens in de dom van Florence (veel te druk) of in een kerk in Rome (nog niet geweest) zijn geweest. Daar schijnen de kerkschilderingen helemaal fantastisch te zijn.
Voorpret
Nog even wachten en dan gaan we op vakantie. Een heerlijk vooruitzicht, zeker aangezien voor mij de voorpret al in de winter is begonnen.
Steeds als ik terug kom van een vakantie, heb ik maar zin in één ding: opnieuw op reis gaan. Hoewel ik sowieso een sluimerende voorliefde voor reizen heb, wordt dit tijdens een vakantie extra opgewekt. En dus trekken we erop uit, zodra het kan.
Voor de overnachtingen kiezen we het liefst hostels uit. De zoektocht hiernaar begint dus al in de winter, als ik de diverse hostels met elkaar vergelijk. Dankzij diverse hostelsites en met behulp van Tripadvisor probeer ik de mooiste, sfeervolste plekken te vinden om te overnachten.
Dankzij hostels hebben we het gevoel dicht bij de lokale bevolking te zitten en de lokale sfeer te kunnen proeven. Zo hebben we vorig jaar in het Kroatische Rovinj overnacht midden in het historische centrum in een kamer boven de, overigens erg donkere, woonkamer van de huiseigenaren. Maar ook een oud Amerikaans hotel, een kleinschalig initiatief van een jong stel in een enorm appartementencomplex en een omgebouwd woonhuis zijn we onder meer tegengekomen.
Het is dus steeds weer een verrassing waar we terechtkomen.
Ook voor deze vakantie hebben we een hostel geboekt. We zijn benieuwd!