De Nederlandse geschiedenis is nog duidelijk aanwezig in Indonesië. Dit blijkt niet alleen uit diverse gebouwen, zoals café Batavia in Jakarta en het dorp Bogor (het voormalige Buitenzorg). Indonesiërs juichen namelijk massaal voor het Nederlands voetbalelftal, getuige het grote aantal kinderen én volwassenen die met Nederlands (voetbal)shirts rondliepen.
Foto rechts: Nederland – Argentinië kijken in Bali
Dat viel me al direct op, toen ik eind juni in Jakarta landde. Tijdens de rit naar ons hotel zag ik verschillende Indonesiërs, die voetbalshirts van spelers van het Nederlands elftal droegen: met name de namen Sneijder en Van Persie zagen we regelmatig. Een dag later stond het duel tussen Nederland en Mexico op het programma. Die wedstrijd was nog niet zo laat, 11 uur ’s avonds plaatselijke tijd, en naast enkele Nederlanders keek ook een kleine groep Indonesiërs naar die wedstrijd.
Halve finale om 04.00 uur
Een kleine twee weken later was dat echter anders. Terwijl wij op Bali zaten, speelde Nederland in de halve finale tegen Argentinië. En dit keer begon de wedstrijd om 04.00 uur ’s ochtends plaatselijke tijd. Hoewel de hotelreceptioniste me had beloofd dat ik de wedstrijd in de lobby kon kijken – op de hotelkamer was geen tv – was er niemand op dat tijdstip. Dus ging ik op zoek naar een plek waar de wedstrijd werd uitgezonden. Ik kwam terecht in een Italiaans restaurant, waar eerder op de avond veel plaatsen gereserveerd waren. Juist, voor díe wedstrijd. De voetbalfans bleken geen Nederlanders of Argentijnen te zijn, maar waren vooral Indonesiërs. Bij iedere kans, ongeacht aan welke kant, begonnen ze te gillen.
Interview met Bali Post
Ik had er twee gesprekken. Allereerst met de eigenaar: “Robben, good!” Daarna volgde een journalist van Bali Post. “Where are you from?”, vroeg hij. “The Netherlands”, antwoordde ik, maar hij keek me vragend aan. “Holland”, probeerde ik nog een keer, maar hij leek het nog steeds niet te begrijpen. Toen wees ik maar naar mijn oranje shirt en naar het grote scherm, waarop de voetbalwedstrijd te zien was. “What’s your name?”, vroeg hij daarna, waarna hij een notitieblokje onder mijn neus schoof. Braaf schreef ik mijn voornaam op. Ten slotte vroeg hij waar ik vandaan kwam en wederom wilde hij dat ik het antwoord opschreef.
Tragische nederlaag
Na de Nederlandse nederlaag liep bij snel naar de Argentijnse supporters en ging ik weer terug naar het hotel. De volgende dag kocht ik Bali Post. En wat bleek? De journalist had me in zijn verhaal opgenomen. Al stond er een quote bij mijn naam die niet uit mijn mond is gekomen. ‘…De Nederlandse fans accepteren de nederlaag verdrietig. “Een tragische en pijnlijke nederlaag”, klaagde Tim, een Nederlander die [het duel] keek in Bali Pizza Shankara Resto.