Als eerste Nederlandse man heeft Tom Dumoulin gisteren de Giro d’Italia gewonnen! Vanaf de bank kijk ik hoe hij in de tijdrit de eindzege in de Giro pakt. Als het bijna zo ver is, krijg ik een brok in mijn keel.
De afgelopen 2 weken heb ik de Ronde van Italië intensiever gevolgd dan anders. Sinds 2 weken zitten mijn onderbeen en voet in het gips vanwege een gebroken middenvoetsbeentje. In het totaal moet ik mijn voet 6 weken laten rusten: voor mij voorlopig dus geen (toer)tochten op de wielrenfiets.
Het enige voordeel is dat ik de Giro kon kijken, met mijn voet omhoog. Met daarbij als extra geluk dat 3 Nederlanders – Tom Dumoulin, Steven Kruijswijk en Bauke Mollema – naar deze wielerronde gingen met als ambitie om de ronde te winnen. Tel daarbij de deelname van meervoudig rondewinnaars Nairo Quintana en Vicenzo Nibali op: een spannende strijd verzekerd.
Dumoulin als topfavoriet
Al op de 2e dag dat ik in het gips zit, zie ik Dumoulin met overmacht de leiding in het algemeen klassement pakken. In de tijdrit naar Montefalco zet hij zijn concurrenten op grote achterstand. En als ik hem 5 dagen later op Oropa zie winnen, schreeuw ik zelfs van enthousiasme: Dumoulin is topfavoriet om als eerste Nederlander de Giro te winnen.
De spannendste dagen moeten dan echter nog komen. En dan heb ik het niet eens over de etappe over de Stelvio, waarbij Dumoulin een sanitaire stop moet maken en ruim 2 minuten verliest. De meeste spanning bewaren ze voor het laatste weekend. Nagelbijtend kijk ik hoe Dumoulin afgelopen zaterdag in de laatste 14 kilometer hulp krijgt van Mollema, Bob Jungels en Adam Yates om zo dicht mogelijk bij Quintana en Nibali te komen en zo weinig mogelijk tijd te verliezen.
Halfuur vol spanning!
Het spannendste halfuur is gistermiddag vanaf kwart voor 5, als Dumoulin zijn tijdrit van een kleine 30 kilometer start. Hij moet 54 seconden sneller zijn dan Quintana om het roze te pakken. Ondanks de uitstekende tijdritkwaliteiten van de Limburger dacht ik gisterochtend toch onbewust terug aan Kruijswijk. Hij stond vorig jaar riant aan kop toen hij drie dagen voor het einde tegen een sneeuwwand fietste en viel. Weg eindzege in de Giro!
De verwachting was dat dit gistermiddag anders zou zijn. De eerste bevestiging komt als Dumoulin bij het eerste tussenpunt een grote voorsprong heeft. Dit bouwt hij gestaag verder uit om uiteindelijk als tweede – na Nederlander Jos van Emden – over de finish te komen. De spannendste momenten volgen tijdens de rit van leider Quintana. Uit alles blijkt dat hij niet aan Dumoulins tijd kan komen.
Ik krijg kippenvel en een brok in mijn keel. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een Nederlandse man een wielerronde van 3 weken wint. De laatste was Joop Zoetemelk, die in juli 1980 de Tour de France won. Een maand later werd ik geboren. Zou het dan nu zo ver zijn?
Nog voordat Quintana over de finishlijn komt, wisten Dumoulin, ik en de rest van de Nederlandse wielerliefhebbers het al zeker: in het jaar dat de Giro d’Italia 100 jaar bestaat, wint de Nederlander Tom Dumoulin de Ronde van Italië.
Uiteindelijk doel: Tour de France winnen
En mede gezien zijn jonge leeftijd van 26 jaar, ligt een mooie wielertoekomst voor hem in het verschiet. Zo vertelde Iwan Spekenbrink, manager van zijn team Sunweb, afgelopen januari tegen de NOS dat ze gezamenlijk toewerken naar een doel: het winnen van de Tour de France. “Het eerste stap was dat hij een van de beste tijdrijders ter wereld wordt. Daarin zijn we geslaagd. De tweede stap is dat hij gaat groeien in een grote ronde. Qua profiel is deze Giro ideaal om te beginnen van hem een goede klassementsrijder te maken, onder meer vanwege het aantal tijdritkilometers.” Met als uiteindelijk stond: een hoge positie in het eindklassement van de Tour de France. Dit jaar doet hij niet aan de Tour mee, maar misschien volgend jaar? Net als Jan Janssen en Joop Zoetemelk: een jaar nadat zij de Vuelta a España wonnen, wonnen ze de Ronde van Frankrijk.
Ondanks het gips geniet ik nog even na van dit historische Nederlandse succes. Voor mij overigens nog geen sportief zwart gat: gisteren is Roland Garros begonnen. En hopelijk zit ik over een week of 5 zelf weer op mijn wielrenfiets.